De inwoners van dit eiland hebben al duizenden jaren niemand hun land binnengelaten.

De bewoners van het Noord-Sentinel-eiland in de Indische Oceaan zijn sinds onheuglijke tijden geïsoleerd van de wereld: ze ontmoeten allemaal pijlen die proberen het eiland te bereiken en leven alsof ze op de binnenplaats van het stenen tijdperk zijn. De eilandbewoners verdedigen hun onderscheidende cultuur, die moet worden vernietigd, het is de inboorlingen van Northern Sentinel waard om zich bij de voordelen van de beschaving aan te sluiten.

Northern Sentinel Island (ook wel Northern Sentinel genoemd) - een kleine, 72 vierkante meter. km, en er wonen niet meer dan 400 mensen. In augustus 1981 liep het Primrose-schip voor de kust vast. De inboorlingen waren zeer agressief, gooiden speren naar mensen en schoten uit bogen. Gelukkig lag het schip te ver van de kust en raakte niemand gewond. De bemanning werd geëvacueerd per helikopter en de Primrose bleef verlaten.

Verschillende keren probeerden wetenschappers contact te maken met de eilandbewoners: ze brachten geschenken mee, glimlachten uit alle macht en groetten buigend. Maar de inboorlingen toonden alleen minachtende onverschilligheid of bedreigd met speren.

In 1991 slaagde een Indiase wetenschapper er plotseling in de aandacht te trekken van onvermurwbare Aboriginals. "Lief" naar het hart waren ... rode plastic emmers. Gedurende enkele jaren namen de eilandbewoners de emmers mee die aan de kust waren achtergelaten, maar weigerden te communiceren en kwamen niet in de buurt van de wetenschappers. Uit hun kreten beseften antropologen dat de Sentinelians een taal spreken die helemaal niet zoals de andere Andaman is, en concludeerden dat ze geïsoleerd leven sinds onheuglijke tijden.

En toen stopte het: de Sentinels begonnen op helikopters en schepen van bogen te schieten. In 2006 gebeurde er een tragedie: ze doodden twee ongelukkige vissers wiens boot weerbestendig over het eiland slingerde.

Officieel wordt het eiland bestuurd door India, maar de regering zei dat het zich niet zou bemoeien met het leven van de eilandbewoners: God zegene hen, laat ze leven zoals ze willen. Ze worden zelfs bewaakt en toeristen mogen niet aan land landen. Ten eerste is het gevaarlijk, en ten tweede hebben de inboorlingen geen immuniteit tegen onze ziekten, ze kunnen worden gedood door een eenvoudige verkoudheid.

Hoewel de inboorlingen niet een beetje geïnteresseerd zijn in de buitenwereld, houden ze niet op onze verbeelding op te wekken. Hoe leven ze daar in hun kleine universum en wat vinden ze van de wereld om hen heen? Boris Akunin schreef over hen op zijn blog, ze hebben hun eigen Facebook-pagina en een aantal sites die ze niet kennen. Als iemand het hen zou vertellen, zouden ze waarschijnlijk vragen: eh, waarom dit allemaal?

De tijd leek daar te bevriezen in een ver, ver verleden, toen mensen geloofden dat goden in bomen en stenen leefden. Hoe is het om te leven alsof niemand ooit de atoombom en het internet heeft uitgevonden?