Mensen worden gedwongen hun huis te verlaten: Iran is een tijdperk van watercrisis ingegaan

Het probleem van gebrek aan zoet water is helaas bekend in veel landen op onze planeet. Maar als in China of India verschillende regio's kampen met een gebrek aan water, dan is dit in Iran een probleem op nationaal niveau geworden. De laatste jaren worden de effecten van klimaatverandering en de toegenomen antropogene pers op aquatische ecosystemen steeds zichtbaarder in dit land. Waar ooit volstromende rivieren stroomden, zie je tegenwoordig alleen lege, opgedroogde valleien. Mensen worden gedwongen hun huizen in afgelegen dorpen te verlaten en naar steden te verhuizen vanwege het feit dat veel van de kleine rivieren in Iran ondiep zijn en verdwijnen.

Het grondgebied van Iran heeft altijd geleden onder onregelmatige neerslag en een kleine hoeveelheid, vooral de centrale, oostelijke en zuidoostelijke delen van het land. Maar in de afgelopen 20 jaar begonnen regen en sneeuw in de bergen nog minder te vallen, wat de toestand van de Iraanse rivieren en meren niet vertraagde. Bovendien groeit de bevolking in Iran, wat betekent dat mensen meer water nodig hebben om te drinken, gewassen te irrigeren en huishoudelijke behoeften. Sinds het midden van de vorige eeuw is de bevolking van het land met bijna 3 keer toegenomen, maar er is geen regenval meer.

Als we kijken naar de kaart van de verdeling van neerslag over het grondgebied van Iran en deze vergelijken met de bevolkingsdichtheid, blijken de meeste Iraniërs in de westelijke en noordwestelijke regio's van het land te wonen. Deze omstandigheid toont ons duidelijk hoeveel leven in Iran afhankelijk is van de beschikbaarheid van water of de afwezigheid ervan. De verdeling van de bevolking in het land wordt beperkt door de beschikbaarheid van voldoende watervoorraden.

Ondanks het feit dat het noordwesten van Iran het meest begiftigde gebied is met regen en water, zijn hier ook sporen van waterschaarste te zien. Het Urmia-meer is het grootste waterlichaam van het land, in slechts 20 jaar tijd heeft het meer dan 50% van zijn oppervlakte verloren en is het zoutgehalte sterk gestegen. Het water van dit zoutmeer wordt intensief weggepompt voor irrigatie, wat, samen met een vermindering van de waterstroom uit de stromende rivieren, heeft geleid tot een sterke vermindering van het gebied en de vorming van uitgebreide kwelders rond Urmia. De overheid neemt maatregelen om het meer te redden, met name worden middelen toegewezen voor de bouw van een watervoorzieningssysteem vanuit de Kaspische Zee om het volume van het meer aan te vullen. Maar de tijd verstrijkt en Urmia wordt steeds meer vergeleken met het overleden Aralmeer.

Een ander voorbeeld van een watercrisis in een land is de rivier de Zayenderud. In de oudheid werden in de stad Isfahan verschillende mooie bruggen gebouwd over deze rivier. Maar tegenwoordig is het in toenemende mate mogelijk om zo'n foto te observeren zoals op de onderstaande foto.

De Zayenderud-rivier is, net als tientallen andere Iraanse rivieren, ondiep en droogt.

De Karun-rivier, de enige bevaarbare rivier van Iran, ondervindt ook problemen. Milieuactivisten noteren een daling van het waterniveau in de rivier en het uiterlijk van zandeilanden, wat nog nooit eerder is waargenomen.

De bevolking van de zuidelijke regio's van het land verlaat steeds meer hun huizen en verhuist naar grote steden, waar het probleem van watertekort nog steeds niet zo voelbaar is. Maar het is voor iedereen duidelijk dat het land aan de vooravond staat van een diepwatercrisis, waar zo snel mogelijk naar een oplossing moet worden gezocht.