Restaurants waar ze honger lijden

In Europa, een mode voor restaurants waar je nooit dik wordt. Bovendien doe geen moeite. Ze komen niet naar dergelijke plekken voor eten, ze hebben hun eigen sfeer. Porties minder dan een vingerhoedje, maaltijdwissel - eenmaal per uur. De gasten praten, stom en verveeld.

Klein, lang en duur - dit zijn de drie geboden van 'slow food'.

Voorheen hadden alleen de Fransen dit gezondigd, nu heeft het andere landen bereikt. Deflope in Italië of Tsjechië, nou, wie had dat gedacht! In landen met goed eten, zit en verpletter brood. Het populairste gerecht op de tafels. En ook wijn en water.

En dus zit je een half uur in een restaurant, bespreek je alle onderwerpen met collega's, neem je een gerecht mee. En daar ... op een enorm bord ligt zo iets.

Een stukje haring en wat groenten. Alles weegt dertig gram. En dit is het gedeelte. Je slikt een vis en begrijpt niet wat er is gebeurd.

Nog veertig minuten wachten. De haring is al lang verteerd, je bent de smaak vergeten. Ze brengen het tweede gerecht. Chips en een beetje meer vis, al anders. Ingeslikt, niet gegeten, opnieuw brood kauwend.

Als je klaar bent om haar op het hoofd van een buurman te eten, neem dan het hoofdgerecht. Varkensvlees Met Aardappelen. Aardappelen zijn zo royaal gelegd dat je te veel kunt eten.

"Eenzame knoedel". Dit is geen eten, maar een soort moderne kunst. Voor dergelijke instellingen wordt de term "slow food" bedacht, in tegenstelling tot fastfoodrestaurants. Het is allemaal heel duur. Soms kost een bezoek aan dergelijke restaurants honderd of twee euro per persoon.

In afwachting van een van de diners, kon ik het niet laten en maakte de compositie 'steen in een bord'. Je kunt je voorstellen dat dit gebakken aardappelen zijn. En de portie is normaal.