Waarom de Romeinen geen melk dronken

Tijdens zijn bezoek aan het veroverde Groot-Brittannië verbaasde Julius Caesar zich over hoeveel melk de Angelsaksers drinken.

De oude Romeinse historicus en filosoof Strabo veroordeelde de Kelten wegens buitensporige verslaving aan zuivelproducten. De Romeinse senator Tacitus noemde lachend het voedsel van de Duitsers rauw en vers, vooral hij was verrast door de liefde voor yoghurt en melk.

De Romeinen beschreven sympathiek de minderwaardigheid van buitenaardse beschavingen. Ze zagen consumptiemelk als een kenmerk van onwetendheid. Boter was voor hen gewoon een goede remedie tegen brandwonden. Je zult het niet eten! Plinius de Oude was verrast om te schrijven over hoe barbaarse stammen het graag op brood verspreidden. Ze eten een remedie tegen brandwonden!

De oude Romeinen waren niet uniek in hun verwaarlozing van zuivelproducten. In Griekenland had het woord "olie" een negatieve connotatie. Ze wisten niet hoe ze "koeienkwark" moesten eten. Bovendien beschouwden zij vreemden als degenen die koeien hielden en zelfs nog meer olie produceerden. Als de Grieken wisten dat een persoon boter eet, dan was het voor hen de slechtste aanbeveling. Van een olie-eter kan niets goeds worden verwacht.

Eeuwenlang werden mensen die graag melk en boter aten en drinken, beschouwd als onbeleefde uitgestotenen onder ontwikkelde oude volkeren.

Interessant is dat hoogvliegende Grieks-Romeinse minachting voor boter en melk struikelde over kaas. Ze hielden van kaas. Zowel arm als rijk. In Rome werden een groot aantal verschillende kazen geproduceerd: zuur, zoet, gerookt, kruidig, met de toevoeging van smaakstoffen in de vorm van verschillende pepers. Het is alsof kaas niet van melk wordt gemaakt. Die kazen die niet in de Grote Stad werden geproduceerd, werden uit verre provincies gebracht. Geitenkaas uit Velabra, een moerassige vallei die tussen twee heuvels lag - Palatine en Capitol, was vooral dol op.

Kazen werden vaak als cadeau gegeven. Ze waren een standaard ontbijt, samen met olijven, eieren, brood, honing.

De bevolking van de Middellandse Zee had geen boter uit melk nodig. Ze hadden al olijfolie. Het duurde langer, verhit tot hogere temperaturen zonder te verbranden, en men geloofde ook dat het meer voordelen voor de gezondheid opleverde. Zelfs nu overheerst olijfolie in Noord-Afrika, het grootste deel van Griekenland, het mediterrane Frankrijk, Spanje en het grootste deel van Italië. In Griekenland worden de meeste gerechten er nog op gekookt.

Als je de verhalen van de Romeinen gelooft, dronken de noordelijke barbaren in hele kringen melk. Hierdoor brachten zij de vertegenwoordigers van klassieke zuidelijke beschavingen in shock. Verschillen in natuurlijke omstandigheden maakten zuivelproducten een teken van onderscheid, het unieke karakter van degenen die ze consumeerden. Kazen zijn goed bewaard gebleven in het zuidelijke klimaat.

Niettemin was het gebruik van melk bekend in het oude Rome. Hij werd dronken door slaven, de lagere stedelijke lagen en dorpelingen. Boeren en hun kinderen aten verse melk in de beet met zoet brood. Vanuit het oogpunt van een Romeins burger konden alleen onaangename, onwetende, slecht gefokte mensen melk drinken. In het Midden-Oosten werd melk ook zelden geconsumeerd.

Zelfs na de val van het Romeinse rijk maakte melk door de parallel tussen zuivelproducten en een lage sociale status een slechte service. Ze bleven hem als een "minachtend" product beschouwen.

De Britten namen het Romeinse regeringsmodel over. Samen met dit, Romeinse gewoonten. Ze beschimpen de Ieren als barbaren die boter misbruiken.

Reiziger Fiennes Morison, die gedurende vele jaren in Ierland had doorgebracht in de tijd van Elizabeth I, meldde dat 'de Ieren hele stukken vuile olie doorslikken'. De inwoners van de Middellandse Zee hebben altijd een beetje minachting voor hun noordelijke buren - omdat ze melk drinken.

Dat is degene die melk rehabiliteerde, dus Nederlanders zijn er geobsedeerd door. In de eerste jaren van het bestaan ​​van het land, onderscheidden ze zich onder Europeanen als een eenvoudig en opgewekt volk, ongelooflijk geabsorbeerd in melk, boter en kaas. Zelfs de Vlamingen lachten hen uit en plaagden hen met het woord 'kaaskoppen' of 'kaaskoppen'. De Britten spotten ook met de Nederlanders vanwege hun liefde voor zuivelproducten. Een van hun brochures zei: "De Nederlander is een sterke, dikke, tweebenige kaasworm."

Exclusief spot, deze uitspraken komen dicht bij de waarheid. De hoogste Nederlandse adel was trots dat ze verschillende soorten boter op tafel konden serveren. De Nederlanders genoten van magere room of karnemelk als ontbijt. Zelfs in hofjes werd het ontbijt geserveerd met room en brood. Olie werd gegeten met alle producten die mogelijk waren. Traditionele stoofschotels werden ook gekookt met boter.

De Nederlandse vloot werd in de 16e eeuw een krachtige armada. Elke zeevarende kreeg eenmaal per week porties van vijfhonderd gram kaas, vijfhonderd gram boter en twee en een halve kilo brood. De historicus Simon Shama schatte dat in 1636 een Nederlands schip met een bemanning van 100 mensen voorzieningen nodig had bestaande uit 450 pond kaas en anderhalve ton boter.

Elke Nederlander had recht op een goede kop kaas en de hoeveelheid olie die hij nodig had. De Nederlanders realiseerden zich dat hoe beter ze weiden cultiveren, hoe meer dit invloed heeft op vee. Hoe grondiger de zorg voor de koeien, hoe smakelijker de melk en kaas. De melkproductie is meerdere keren toegenomen. Tegelijkertijd is de prijs van hoefdieren gestegen. In de 16e eeuw steeg het vier keer. Niemand anders lachte om de Nederlanders. Het land, bevrijd van de Spaanse overheersing, de voormalige provincie van het Heilige Roomse Rijk, werd een sterke, onafhankelijke en grote Europese macht. De koppen van Nederlandse kaas werden terecht 'goudkleurig'.

Bekijk de video: Waarom vindt Metallica Poperinge de max? (Mei 2024).