Het begin van een nieuwe ijstijd wordt uitgesteld

Het klimaat van onze planeet ondergaat constante veranderingen. Studies tonen aan dat deze veranderingen cyclisch zijn. Perioden van opwarming worden vervangen door ijstijden, gevolgd door temperatuurstijgingen op korte termijn volgens geologische normen. De ijstijd vormt samen met het interglaciale tijdperk de ijstijd. Tijdens de ijstijden is er een verlaging van de luchttemperatuur, een verschuiving van natuurlijke zones naar het zuiden, ijsophoping op de noordelijke breedtegraden, evenals een verlaging van het wereldniveau op zee tot 100 meter of meer. De duur van de ijstijd is van 70 tot 90 duizend jaar, terwijl de warme interglaciale periode slechts 10-30 duizend jaar duurt. Het moderne klimaat van de aarde behoort tot het interglaciale tijdperk van het Holoceen.

Onderzoekers van de ijsmonsters op Antarctica verkregen in diepe putten, hebben wetenschappers ontdekt dat onze planeet de afgelopen 800 duizend jaar 8 ijstijden heeft overleefd. Het laatste glaciale maximum op aarde werd 19-26 duizend jaar geleden waargenomen. De zeespiegel zou in die dagen 120-130 meter lager zijn dan de moderne, en het landoppervlak zou veel groter zijn. Het was tijdens deze periode dat er een landengte was tussen Eurazië en Noord-Amerika in de regio Beringzee, waarlangs oude mensen het continent binnendrongen. Het einde van deze ijstijd kwam ongeveer 12-17 duizend jaar geleden, toen het klimaat begon te veranderen in de richting van de opwarming en het zeeniveau begon te stijgen. Maar recent heeft de mens ingegrepen in dit proces dat in de loop van millennia is vastgesteld. De industriële ontwikkeling van onze beschaving heeft geleid tot een sterke toename van de uitstoot van broeikasgassen in de atmosfeer.

Duitse wetenschappers van het Potsdam Institute for Climate Research hebben het klimaat op aarde gesimuleerd op basis van atmosferische en oceanische factoren en rekening houdend met de ijskappen van de planeet. Bijzondere aandacht werd besteed aan de wereldwijde koolstofcyclus en het effect van kooldioxide (CO2) -emissies op smeltend ijs op het noordelijk halfrond. Volgens onderzoekers zullen zelfs kleine hoeveelheden emissies de snelheid van het verdwijnen van ijsmassa's gedurende tienduizenden jaren beïnvloeden. Volgens het verkregen model is de verhouding tussen zonnestraling en het koolstofdioxidegehalte in de atmosfeer de belangrijkste factor die de verandering in ijscycli beïnvloedt.

Volgens klimatologen zou de nieuwe ijstijd over 50.000 jaar beginnen en in de volgende millennia zouden we de nadering ervan moeten voelen. Maar volgens wetenschappers kan een groot aantal broeikasgassen de afgelopen 100 jaar de atmosfeer binnendringen, dit moment met nog eens 50.000 jaar vertragen. Volgens archeologische gegevens was de omvang van de menselijke populatie op het hoogtepunt van de laatste ijstijd teruggebracht tot een record klein formaat. En vandaag kan de mensheid het hoofd bieden aan wereldwijde planetaire processen en het begin van een heel geologisch tijdperk doorstaan.