Honderden stenen graven zijn ontdekt in het "land van de dode brand" in Jordanië

Bloeiend en geurig bosje wordt niet het land van "dood vuur" genoemd. Inderdaad, Jebel Kurme, een woestijngebied in Jordanië, doet vandaag zijn naam, gegeven aan een van de onderzoekers, volledig eer aan. Maar eenmaal woonden er een groot aantal mensen. En ze lieten meer dan honderd stenen graven van verschillende tijden achter, waardoor je een klein fragment van de geschiedenis van de mensheid kunt herscheppen.

Gegaan om terug te keren

Jebel Kurme noemde de Britse Royal Air Force officier Lionel Rees het land van "dood vuur" in een artikel gepubliceerd in 1929 in het tijdschrift Antiquity. Hij schreef dat het klimaat van deze landen onherbergzaam is, met uitzondering van korte voorjaarswarmte, en het hele grondgebied bevat niets dan levenloos zand.

De graven in dit gebied zijn verdeeld in twee soorten. De eerste, bedekt met hopen stenen, worden kernen genoemd. Deze laatste hebben een complexere structuur en worden "graftorens" genoemd. Ze bevonden zich op enige afstand van de oude nederzettingen waar ooit mensen woonden. Ernstige overvallers beroofden regelmatig deze graven, maar archeologen waren nog steeds in staat om waardevolle gegevens van hen te verkrijgen over hoe het menselijk leven op deze plaatsen in millennia veranderde.

Onderzoekers ontdekten bijvoorbeeld dat tussen het einde van het derde millennium en het begin van het eerste millennium voor Christus weinig mensen woonden op deze plaatsen. Bijvoorbeeld, een begraafplaats met ongeveer 50 piramides werd ongeveer 4000 jaar geleden niet meer gebruikt. Dit geeft aan dat hier mensen zijn vertrokken.

Nieuwe puzzels

De hervestiging van Jebel Kurme vond plaats aan het begin van het eerste millennium voor Christus. Waarom mensen deze plaatsen eerst hebben verlaten en daarna zijn teruggekeerd, blijft een mysterie voor archeologen. Eén versie is klimaatverandering, maar tot nu toe kunnen wetenschappers deze veronderstelling niet bevestigen of weerleggen.

Een ander mysterie van deze plaatsen zijn de talloze graftorens tot 5 m hoog en 1,5 m in diameter, waarvan sommige zijn gebouwd van stenen met een gewicht van 300 kg. Vroeger kon alleen de plaatselijke elite zich dergelijke complexe structuren veroorloven. Maar een groot aantal van deze torens suggereert dat dergelijke graven gemeengoed waren voor alle lokale bewoners.