"Puppet Doctor" en zijn atelier in Parijs

Bij deze nieuwsgierige atelier-winkel aan de Parijse straat van Parmentier was het gewoon onmogelijk om niet te stoppen. Een felgele vitrine, achter het glas waarvan bergen opgestapeld zijn van oude poppen, speelgoed en allerlei "reserveonderdelen" - pennen, benen. Krantenknipsels, fragmenten van oude brieven.

"Oude poppen, speelgoed en teddyberen worden hier gerepareerd," lees de inscripties bij de ingang.

De eerste keer dat we deze poppenwinkel zagen was Henri Launay op een traditioneel Frans weekend - maandag, maar toen keerden we speciaal terug op dinsdag om naar binnen te gaan en de eigenaar te zien. Die, afgaande op de krantenknipsels en trouwens een volledig informatieve site, nu bijna 90 (!) Jaar oud is.

Eerlijk gezegd heeft de kennismaking met de meester Henri en zijn winkel in veel opzichten "de patronen gebroken" die we hebben geassocieerd met het concept van "poppenspelmeester" of "poppenspeler".

Toen ik de deur opende naar het vreemde 'ziekenhuis' van de pop, leek het me dat een lieve, aardige oude man, iemand als de kerstman of Dr. Aibolit, naar me toe zou komen.

Monsieur Henri was echter laconiek en vreselijk serieus. 'Hier maar één foto,' zei hij droog na een formele begroeting, zelfs niet glimlachend. Het is natuurlijk duidelijk dat hij niet tevreden is met toeschouwers-toeristen die de winkel binnenkomen, niets repareren, niet kopen en alleen afleiden van reparatiegevallen.

Maar toen we een groot artikel van de International Herald Tribune van zijn website downloaden, viel er veel op zijn plaats.

Het bleek dat de klanten van Monsieur Henri geen kinderen waren die hun speelgoed braken, maar oudere Parijzenaren van 50 tot 80 jaar en ouder. Ze brengen hem hun favoriete poppen om te repareren, bij te werken en door te geven aan de volgende generatie.

Bijna elke pop wordt geassocieerd met een ongelooflijke familielegende. Een van de poppen, genaamd Olga, werd door haar ouders aan de eigenaar gepresenteerd voordat ze de mysterieuze 'Russische prinses' ontmoette. Een andere pop kwam naar de eigenaar van ... een Duitse officier die woonde in een gevorderd (bezet, weggenomen van de eigenaren) huis tijdens de Tweede Wereldoorlog. Dus woonde de officier bij zijn vrouw, die een klein kind had. De officier presenteerde dezelfde poppen aan zowel zijn kind als de kleine Fransman, blijkbaar de zoon van de eigenaren van het huis. Misschien om op een of andere manier de schuld van de bezetting te compenseren. De Fransman bewaarde de pop voor het leven als herinnering aan de oorlog en die gebeurtenissen, en Monsieur Henri herstelde de pop en repareerde hem. Een brief met dit verhaal is op de etalage gelijmd.

Monsieur Henri repareert niet alleen poppen, maar koopt en verkoopt ze ook. Bovendien zijn zijn favoriete poppen unieke producten uit de 19e eeuw, waarvan de prijs trouwens 15.000 euro kan bedragen.

Over het algemeen bleek de meester een complexe persoon te zijn, stil en uiteraard geobsedeerd door zijn favoriete bedrijf.

Hij werkt 5 dagen per week in zijn werkplaats en arriveert daar op een Honda-motorfiets. Sinds 1964 Werkt tussen afzettingen van torso, hoofden, poppenpruiken, ogen, benen en armen.