Burakumins: in het moderne Japan is de kaste van de "onaanraakbaren" nog steeds bewaard

Het is moeilijk te geloven, maar in de Japanse samenleving, evenals in de Indiase samenleving, hebben oude kasten overleefd. Toegegeven, er zijn er niet zo veel, maar er is ook een lagere kaste van onaanraakbaren, net als in India, dit levert een aantal sociale problemen op, maar ondanks de maatregelen van de overheid is dit fenomeen nog niet geëlimineerd. Hoe is het gebeurd dat in een ultramodern land met een hoog niveau van ontwikkeling van wetenschap en technologie, landgoedresten uit het verleden nog steeds bewaard zijn gebleven? In ons materiaal zullen we het hebben over Japanse burakumins, die tot de onaanraakbare kaste behoren en wiens aantallen zeer hoog zijn.

Het klassensysteem in de Japanse samenleving bestaat al eeuwen en werd officieel afgeschaft in de jaren '70 van de XIX eeuw. De hogere klasse behoorde natuurlijk tot de samoerai, hun naaste medewerkers, evenals vertegenwoordigers van rijke aristocratische Japanse families. De volgende landgoedklasse behoorde tot de boeren, gevolgd door verschillende ambachtslieden die hun brood verdienden met ambachtelijke arbeid. De laatste klasse in de Japanse samenleving waren handelaars en handelaars.

Natuurlijk, naast vertegenwoordigers van deze beroepen, bestonden er andere mensen in de Japanse samenleving, maar ze hadden al een heel andere status. Verderop op de hiërarchische ladder stonden de zogenaamde kinines - de Japanners die zich niet bezighielden met de meest eervolle dingen, zoals jagen, een brancard dragen van nobele personen, begrafenisrituelen uitvoeren of muziekinstrumenten spelen. Onder hen waren degenen die hun brood verdienden door te bedelen.

Helemaal onderaan stonden vertegenwoordigers van een kaste die dit werd genoemd. Dit waren de Japanners die bezig waren met het meest vuile en impopulaire werk. Deze deed afvalinzameling, was slachthuis en werkte als ambachtslieden die zich bezig hielden met het kleden van dierenhuiden. Omdat al deze activiteiten in de Japanse samenleving als onrein werden beschouwd, waren vertegenwoordigers van deze kaste verplicht in afzonderlijke geïsoleerde nederzettingen te wonen, en hadden ze niet het recht om naast de rest van de Japanners te wonen, zelfs mensen uit de kinekaste. Het zijn de afstammelingen van de vertegenwoordigers van deze kaste die nog steeds niet in staat waren om te integreren in de belangrijkste Japanse samenleving, zelfs ondanks de afschaffing van het klassenkastenstelsel. In het moderne Japan worden ze burakumins genoemd.

Tegenwoordig is er in Japan een openbare organisatie die vecht voor de gelijke rechten van bietendieren en respect voor hun burgerrechten. Het feit zelf van het bestaan van een dergelijke structuur duidt op een enorm probleem dat bestaat in de moderne Japanse samenleving. Dit is vooral kenmerkend voor het westelijke deel van Japan, waar zich historisch geïsoleerde nederzettingen van vertegenwoordigers van dit volk bevonden. Tot nu toe behoren ongeveer 900 duizend Japanners tot de afstammelingen van deze kaste en worden onderdrukt door de rest van de Japanners. Volgens mensenrechtenactivisten is het cijfer misschien nog hoger en bereikt het 3 miljoen mensen. Het is moeilijk te geloven, maar deze Japanners kunnen geen goede baan krijgen, ze hebben moeite om een opleiding te volgen, en de ouders van rijke Japanse gezinnen zullen nooit het huwelijk toestaan van hun kinderen en jongeren die burakumins zijn. Er is niets verrassends aan het feit dat degenen die geen kans hebben om een goede baan te krijgen, in criminele bedrijven vallen en deel gaan uitmaken van de criminele wereld van het land.

Ondanks het feit dat ze proberen het probleem van burakumins op het hoogste niveau op te lossen, blijken klasse-vooroordelen soms hoger dan het gezond verstand. Japan bleek in dit opzicht verrassend conservatief te zijn, dus het is moeilijk te zeggen wanneer de rode biet eindelijk dezelfde rechten heeft, niet alleen op papier, maar ook in het echte leven.