Hoe monniken hielpen de gebarentaal uit te vinden die tegenwoordig overal ter wereld wordt gebruikt

Geloften van stilte en religieuze overtuigingen dwongen Europese monniken en geestelijken 500 jaar geleden om nieuwe communicatiemethoden te zoeken. Geloften per gelofte, maar op de een of andere manier was het nodig om jezelf uit te drukken.

Voor enkele millennia daarvoor leefden mensen met een gehoorbeperking bijna gedurende de hele geschiedenis van de mensheid in een isolement. Lange tijd geloofde de mensheid dat taal alleen op het gehoor kan worden geleerd. De oude Griekse filosoof Aristoteles bijvoorbeeld, betoogde dat 'dove mensen in alle gevallen dom zijn, omdat ze ongeschoold zijn'. Volgens de Romeinse wet werd aan dove mensen het recht ontnomen om een ​​testament te ondertekenen, omdat 'werd aangenomen dat ze niets begrepen, omdat het onmogelijk voor hen was om te leren lezen of schrijven'.

Het vertrek van dit geloof begon in de Renaissance. De eerste persoon die werd gecrediteerd voor het maken van een officiële gebarentaal voor mensen met een gehoorbeperking was Pedro Ponce de Leon, een 16e-eeuwse Benedictijnse monnik uit Spanje.

Zijn idee om gebarentaal te gebruiken was niet nieuw. Indianen gebruikten gebaren om te communiceren met andere stammen en handel te drijven met Europeanen. Benedictijnse monniken gebruikten gebaren om berichten over te brengen tijdens lange perioden van stilte.

Geïnspireerd door de succesvolle praktijk van het gebruik van gebarentaal in het klooster, paste Ponce de Leon hen aan om een ​​methode te creëren om doven te leren communiceren en communiceren, waardoor ze een grote stap zetten in de geschiedenis van de mensheid. Hij effende de weg voor het huidige onderwijssysteem. Veel aristocraten die dove en stomme kinderen hebben grootgebracht, gaven hem die voor onderwijs. Na enige tijd leerde de monnik hen niet alleen Spaans, maar ook Latijn en Grieks.

Voortbouwend op het werk van zijn voorganger, bleef een andere Spanjaard, priester en taalkundige Juan Pablo Bonet nieuwe communicatiemethoden bestuderen.

Bonet bekritiseerde enkele wrede methoden die werden gebruikt om dove mensen te laten zeggen: "Soms worden ze in vaten gedaan waarin de stem wordt gemaakt en gehoord. Deze gewelddadige maatregelen mogen nooit meer worden gebruikt.".

De eerste stap in dit proces was wat hij het 'vingeralfabet' noemde, een handmatig systeem waarin de rechterhand vormen maakte, waarin elke letter werd afgebeeld. Dit alfabet lijkt erg op het moderne alfabet van gebarentaal. Het was gebaseerd op een muzieknotatiesysteem gemaakt door de Italiaanse monnik Guido d'Arezzo in de Middeleeuwen om zangers te helpen muzikale werken uit een blad te spelen. De doven moesten leren elke letter van het alfabet te associëren met een fonetisch geluid.

De aanpak van Bonet combineerde het gebruik van geluiden om te communiceren met gebarentaal. Het systeem had zijn eigen problemen, vooral bij het leren van woorden die abstracte concepten aanduiden. Niettemin vormden zijn regels en het "vingeralfabet" de basis van verschillende nationale systemen voor het onderwijzen van doven: Italiaans, Frans, Amerikaans.

In 1755 creëerde de Frans-katholieke priester Charles-Michel de l'Eppe een meer universele lesmethode.

Dit leidde tot de oprichting van de eerste openbare school voor dove kinderen - het Parijse nationale doveninstituut. Studenten kwamen uit heel Frankrijk naar dit instituut en introduceerden hun tekens en manieren van communiceren met elkaar, die thuis gewend zijn.

L'Eppe paste het allemaal aan, bestudeerde de werken van zijn voorgangers en voegde zijn eigen alfabet toe. Hij stond erop dat gebarentaal een volwaardige taal moest zijn, het systeem was behoorlijk complex en bevat voorzetsels, voegwoorden en andere grammaticale elementen. Charles Michel heeft 21 onderwijsinstellingen voor doven opgericht. Zijn systeem werd zo populair dat het zich over de hele wereld verspreidde.

Het systeem van Russische gebarentaal en Amerikaans verwijst naar Franse gebarentaal.

Dus, dankzij de onweerstaanbare wens van de monniken tijdens de geloften van stilte om een ​​extra woord te gooien, verscheen er een systeem waarmee mensen met een handicap toegankelijke gesproken taal in al zijn diversiteit konden krijgen. Bovendien hebben veel moderne regels voor gebarentaal hun regionale kenmerken. Zo probeert gebarentaal de complexiteit en diversiteit van tinten van nationale talen tot uitdrukking te brengen.

Bekijk de video: Een simpele en diepgaande introductie tot zelfonderzoek met Nederlandse ondertiteling (April 2024).