Geweldige reis naar Marokko: Marokkaanse Hollywood

Als je door Marokko reist, merk je dat zoveel scènes op één dag veranderen, zelfs niet binnen een uur! Het is niet verwonderlijk dat Marokko regisseurs en cameramannen uit de hele wereld aantrekt. Marokko wordt soms het tweede Hollywood genoemd. Maar als iedereen Hollywood kent, dan zijn plaatsen als Ait Ben Haddu en Ouarzazate echt alleen geopend in Marokko ...

In 1962 werd hier "Lawrence of Arabia" gefilmd en de populariteit begon te komen. Het was toen dat de vestingmuur en sommige gebouwen werden hersteld. Maar binnen de Kasbah herinnert het er op sommige plaatsen nog steeds aan, en nu wonen hier slechts een paar families. Ze verdienen natuurlijk aan toeristen. Twee decennia na het filmen van Lawrence of Arabia, werd deze plaats opgenomen in de lijst van UNESCO-werelderfgoedlocaties. Voordien was de Kasbah een triest gezicht. Voor het filmen van "Jesus of Nazareth" in 1977 heeft de filmploeg de ruïnes echter zorgvuldig gerestaureerd.

Kasbah Ait-Ben-Haddu werd een cultlocatie na het filmen van "Gladiator", "Kingdom of Heaven" en "Alexander". Op verzoek van Ridley Scott in de film "Kingdom of Heaven" veranderde de Kasbah in Golgotha. Je kunt naar de Kasbah gaan, hetzij op de brug aan het einde van het dorp, of de rivier oversteken langs zakken in het water, die net als schildpadden als schelpen uit de rivier steken. De lokale bevolking is ook hier geen blunder - iemand ruilt "Oslotaxi" in, en het plaatselijke kind klampt zich met luide schreeuwen aan de mouw vast en probeert de zakken te helpen "kruisen". Alleen de camera die op hen richt, redt hen - ze vinden het echt niet leuk hier zomaar gefotografeerd te worden, immers om in films te handelen - dit is hun taak, inkomsten.

Het is verbazingwekkend hoe goed Kasba past in het omliggende landschap. Het werd spontaan gebouwd zonder plan, al 900 jaar geleden.

Ze bouwden het uit geïmproviseerde materialen, waarbij klei met stro werd gemengd. Als je nu door het doolhof van vervallen gebouwen loopt, kun je de top bereiken door te kijken naar het woestijnlandschap van de omgeving.

Inderdaad, met de camera in één richting gericht, zien we een bloeiende oase en in de tegenovergestelde richting - een levenloze woestijn, een prachtig landschap voor het filmen van een film over Mars volgens een van de korte verhalen van Ray Bradbury.

In de buurt van de Kasbah zijn niet zo bekende plaatsen, maar ook mooi:

'S Nachts kunt u films maken in de geest van de 1001ste nacht:

Atlas Studio

Het verhaal van Atlas Studios begon in 1983, toen de eigenaar van een restaurantketen in Marokko, Mohammed Belgmi, een grote filmfanaat met connecties met filmacteurs en regisseurs, Atlas Corporation oprichtte. Sindsdien zijn er meer dan dertig hoogwaardige full-length films in de studio gemaakt. De werkomstandigheden hier zijn echt goddelijk voor de regisseurs: het is altijd zonnig, en in de open ruimtes van Marokko vind je stukken Tibet, Jeruzalem, Jamaica ... Het personeel is vrij goedkoop en koning Mohammed V helpt regisseurs door belastingen te verlagen. Het is verrassend dat het Marokkaanse leger soms deelneemt aan extra's en de bouw van landschappen: het leger heeft zelfs een speciale positie als een "voorraad filmstudio's". In tegenstelling tot Hollywood is het op de set van Marokko toegestaan om echte wapens te gebruiken, en het koninkrijk gebruikt het actief.

In de studio is het eerste waar we naartoe worden geleid de Oscar, een klein hotel, opgehangen met posters van beroemde films, posters met Brad Pitt en Russell Crowe, een rekwisieten van Asterix en Obelix. Daar ontmoeten we onze gids, het mooie Marokkaanse meisje Amina. Ze toont ons een rode ferrari op de binnenplaats en een kasteel aan de horizon: "Dit is mijn auto, ik rij ermee naar mijn kasteel." Maar je kunt niet voor de gek houden: het is verbazingwekkend hoe het landschap en het leven anders worden ervaren door het landschap. In de studio begrijp je van verre dat dit allemaal rekwisieten, papier-maché en polystyreen ambachten zijn, evenals planken. Na de opnames wordt het landschap niet ontmanteld, maar achtergelaten om zijn looptijd na te leven. Sommige landschappen "geluk": ze zijn enigszins vernieuwd om nog een film te schieten. De film 'Moses', een historische film met Ben Kingsley, werd bijvoorbeeld opgenomen in hetzelfde landschap als The Return of the Mummy.

Atlas Studio beslaat gigantische gebieden: ongeveer 32 hectare paviljoens en bezit meer dan 150 hectare grond. In het afgelopen decennium hebben Amerikanen ongeveer $ 300 miljoen geïnvesteerd in de economie van Zuid-Marokko en hebben duizenden mensen een baan gevonden dankzij de bioscoop. Daarom zijn Marokkanen behoorlijk tolerant voor Amerikaanse films. Het is moeilijk om een ander moslimland voor te stellen waar extra's ook tolerant zijn in films over christelijke oorlogen met moslims.

Nu is Ouarzazate, waar een studio is, een vrij grote stad met ongeveer 60 duizend inwoners. Als je langs Atlas Studios rijdt, denk je misschien dat je langs een grote stad rijdt, omringd door een wal. En alleen gigantische oude Egyptische beelden verspreiden de verbondenheid van de bioscoop.

We passeren de jager uit de film "The Pearl of the Nile", die werd bestuurd door de held van Michael Douglas, we komen meteen in een boeddhistische tempel. Het werd gefilmd "Kundun" door Martin Scorsese. Dit is een film over de Dalai Lama, het was in deze bibliotheek in een Tibetaans dorp dat hij in de film bestudeerde. Het blijkt dat Tibet helemaal geen Tibet laat zien, maar Marokkaanse dorpen. En alle boeken uit de film, netjes op de planken gelegd, zijn gemaakt van gips ...

Vanuit een boeddhistische tempel gaan we rechtstreeks naar de slavenmarkt van de Gladiator. Ergens, in een van deze landschappen, "wegkwam" de held van Russell Crowe.

We passeren de Joodse wijk en gaan naar het Romeinse plein. De kolommen leken een beetje en de tempel lijkt alleen aan de ene kant op het Parthenon, aan de andere kant wordt hij ondersteund door talloze bossen.

Lopend door Rome gaan we naar het verlaten plein voor de Egyptische tempel. Dit zijn grootschalige landschappen uit de film "Asterix en Obelix: Cleopatra's Mission".

Grijnzend kijken de beelden van de oude Egyptische goden Sebek en Hanum ons aan. Ze bewaken de ingang van Cleopatra's paleis gedurende 10 jaar.

Van de 'vroegere grootheid' van het paleis bleef bijna niets over: de zuilen loensen, de vloer stortte in, een deel van de muur viel bijna. Het is zelfs gevaarlijk om te lopen: tien jaar na het fotograferen was het landschap behoorlijk gedoucht.

Het is verbazingwekkend dat al deze pracht is gemaakt alleen voor een scène van 20 minuten en dat de Marokkanen maandenlang aan het landschap hebben gewerkt. Trouwens, ongeveer drieduizend extra's speelden in de film zelf. Maar dit is geen record: volgens geruchten had Tony Scott in de film "Spy Games" minstens honderdduizenden Marokkanen betrokken!

Kijkend door de Asterix en Obelix, merk je niet de open ruimtes die je in de studio ziet: een stenen woestijn strekt zich vele kilometers uit naar de besneeuwde bergen van de hoge Atlas. Tegen de achtergrond van zo'n landschap zien gammele zuilen er vreemd uit: dit zijn de voormalige poorten naar het Koninkrijk der hemelen. En aan de horizon - het kasteel waarin Amin op een papier-maché ferrari 'rijdt'. Het blijkt dat dit Jeruzalem is, hij was het die tegen de troepen van Salah ad-Din werd beschermd door de held van Orlando Bloom.

Nog een onopvallende, maar kleurrijke 'locatie' - het verlaten landschap van het Amerikaanse tankstation. Als u van Ouarzazate richting Agadir gaat, kunt u een ongewoon benzinestation tegenkomen dat ons naar Texas lijkt te brengen! Verschillende verwoeste auto's, een grootvader-bewaker (het is volkomen onbegrijpelijk wat hij doet in deze door God verlaten plek), een vreemde verzameling rekwisieten ... Het gevoel dat er ooit een menigte mutanten was van een tweederangs Amerikaanse horror. Dus het is: dit alles is gebouwd voor het filmen van "The Hills Have Eyes 2". De film zelf is gewoon verschrikkelijk, maar het landschap bij het tankstation is erg ongebruikelijk.

Veel bioscoopbezoekers denken er niet eens aan waar deze of die film is opgenomen: woestijn Texas, het zand van de Sahara, de bergen van Tibet zien er natuurlijk en organisch uit. Maar zeker in een andere Hollywood-noviteit kun je nu het Marokkaanse landschap vermoeden.

Je kunt alleen maar raden hoe hard ze hier aan de film hebben gewerkt ...

Thrash-landschap voor de thrash-film ...

Het tankstation wordt bewaakt door een oude Marokkaan die om een mooie cent voor binnenkomst vraagt ... En het tankstation zelf in het midden van de steenwoestijn is diep weg van de hoofdwegen verloren.