Ruïnes in het midden van Berlijn: hoe het treinstation een stadspark werd

Al meer dan honderd jaar is het Anhalt-station een van de belangrijkste verkeersknooppunten van Berlijn. De eerste trein vertrok in 1841. Het gebouw, gebouwd van metaal en glas, was enorm en ontworpen voor 40 duizend passagiers. In de wachtkamers, geplaveid met marmer en versierd met beelden, wachtten dagelijks duizenden mensen op hun vertrek naar Frankfurt, Leipzig, München en andere Duitse steden.

Hitler droomde er echter van om Berlijn een wereldhoofdstad te maken en wilde andere transporthubs herbouwen die groter zouden zijn dan het Anhalt-station. Wel, hij was van plan om van het station zelf een overbodige pool te maken. Gelukkig waren de plannen van Hitler niet voorbestemd.

Tijdens de Tweede Wereldoorlog werd het treinstation van Anhalt gedeeltelijk verwoest. De hele infrastructuur leed, de spoorwegen waren lange tijd verlamd. Toen de oorlog eindigde, bevond het treinstation van Anhalt zich in West-Berlijn, nadat het zijn vroegere betekenis had verloren, herstelde de Duitse Democratische Republiek de spoorwegcommunicatie, waarbij oude delen werden omzeild. De natuur eiste al snel zijn tol: het verlaten terrein was begroeid met gras en bomen verschenen naast de verroeste rails. Maar ze hadden geen haast om het gebouw te slopen: dit gebeurde pas in 1960 en dat deel van de gevel werd opzettelijk verlaten.

En vandaag bevindt een herinnering aan het grootste station zich in het centrum van Berlijn. Alleen nu worden deze ruïnes niet omringd door spoorwegen, maar door hotels, supermarkten en kantoorgebouwen. En niet ver daar vandaan - een echte oase in het hart van de metropool, die lijkt op de jungle. Champignons, varens, bomen groeien hier, en in de jaren 1990 werden deze gebieden officieel omgezet in het stadspark Natur-Park Südgelände. Onder dit bos kun je vandaag dat oude leven van het treinstation zien: kilometers rails, lichtmasten en een oude stalen toren die 50 meter boven de grond zweeft.