Zeilschip Kruzenshtern: hij is al 92 jaar oud en hij is nog jong

Ondanks het feit dat het Russische trainingszeilschip Kruzenshtern 2 jaar geleden zijn 90-jarig jubileum vierde, verkeert het in uitstekende staat en maakt het meerdere reizen per jaar. Maar het blijkt dat deze zeilboot niet altijd zo werd genoemd, en het oorspronkelijke doel was heel anders dan de trainingsdoelen die het vandaag dient.

De viermastige schors, die precies is wat de naam van deze categorie schepen klinkt, werd in de verre 1926 gelanceerd. De zeilboot werd gebouwd in Duitsland, op de scheepswerf in Gestemünde, en hij kreeg de naam "Padua". Het was het laatste schip in de Flying-P-Liner-serie en de laatste grote zeilboot gebouwd zonder hulpmotor. Alle voorgaande zeilboten in deze serie, en er waren er 15, hadden ook namen die met de letter 'P' begonnen en waren grote vrachtzeilboten die lange reizen over de oceanen konden maken en grote hoeveelheden vracht konden vervoeren.

"Padua" en veel vergelijkbare schepen waren niet alleen bedoeld voor het vervoer van goederen, maar ook voor de levering van bijzonder belangrijke lading - nitraat uit Zuid-Amerika. Uit deze grondstof werden in Duitsland explosieven geproduceerd voor de behoeften van de militaire industrie. Daarom was de grote laadcapaciteit van dergelijke schepen hun belangrijkste voordeel, waardoor de winstgevendheid van hun productie werd gewaarborgd.

Tijdens zijn eerste reis ging "Padua" naar de kust van Chili onder de controle van kapitein Karl Schuberg. Vóór het begin van de Tweede Wereldoorlog maakte Padua veel vluchten naar de kust van Zuid-Amerika en Australië, en vestigde zelfs verschillende snelheidsrecords. Ze leverde salpeter uit Chili en kant-en-klaar dynamiet werd teruggebracht naar Zuid-Amerika. Maar na het uitbreken van de oorlog was de schors met de zeilen verwijderd in de haven en maakte geen zeereizen.

Na het einde van de oorlog, in 1946, werd het Padua-zeilschip via reparaties overgedragen aan de USSR. Het schip kreeg de naam "Kruzenshtern" ter ere van admiraal Ivan Fedorovich Kruzenshtern. Maar in de naoorlogse jaren werden grote zeilboten zonder motoren, zoals de Kruzenshtern, al als verouderd beschouwd en de gedolven Baltische Zee gedurende enkele jaren na de oorlog was niet de meest geschikte plaats om te zeilen. Na enig beraad werd besloten dat de beste optie zou zijn om het schip om te bouwen tot een hostel, en tegen 1948 werd de schors een drijvend hostel voor 400 personen, dat zich in Leningrad bevond.

Wie weet wat het lot van een zeilschip zou zijn geweest als de kapiteins I.G. Schneider en P.S. Mitrofanov er niet waren geweest, die veel inspanningen hebben gedaan om het schip te redden. Dankzij hun inspanningen in 1955 werd de Kruzenshtern-schors teruggetrokken naar de wateren van de Finse Golf, waar deze werd beoordeeld op geschiktheid voor maritieme dienst. De zeilboot bleek uitstekend te zijn en vanaf dat moment begon zijn nieuwe leven.

De wederopbouw van de Kruzenshtern ging door tot 1961. Gedurende deze tijd werden stoomketels, twee dieselmotoren op het schip geïnstalleerd, werd solide ballast geïnstalleerd om de stabiliteit te vergroten en werd de interne structuur van de zeilboot gemoderniseerd. Transformaties hadden ook invloed op de buitenkant: voor de Kruzenshtern werden nieuwe zeilen genaaid en de romp was wit geverfd.

Kruzenshtern veranderde in een onderzoeksschip, dat in deze hoedanigheid vele reizen maakte. Vervolgens werd de schors een trainingsschip en is tot op de dag van vandaag in de maritieme dienst.

Van alle zeilschepen van de Flying P-Liner-serie is de Kruzenshtern (voorheen Padua) het enige schip dat nog steeds over de zeeën en oceanen vaart. De langlevende zeilboot maakt niet alleen trainingsvluchten, maar neemt ook nog steeds deel aan internationale zeilwedstrijden, waarvan de laatste deze zomer in de Noordzee plaatsvond.