Wereldbekerherinneringen

Een prachtig voetbalfestival is afgelopen. Ik had nooit gedacht dat het zo cool was. Een paar jaar geleden, toen bekend werd dat het WK in 2018 bij ons zal worden gehouden, begreep ik deze hype niet. Nu begrijp ik het.

Het is niet nodig om voetbal te begrijpen om van het kampioenschap te genieten. Voor mij begon het in Engeland, in het dorp Tintagel in Cornwall. In de kroeg, in het hotel waar we verbleven, hingen overal televisies met voetbal en het Russische team speelde daar. We gingen sceptisch zitten om te kijken, en ... Ik voelde me plotseling verrukt en trots op het feit dat de onze won! Toen was er Egypte. En weer overwinning!

Toen keerde ik terug naar Moskou en besloot ook om naar Nikolskaya te gaan, waarover iedereen zo smakelijk sprak ...

En toen versloeg ons Spanje. En toen begon het plezier!

Dit is geweldig als je trots kunt zijn op het succes van je land. Ons team heeft dit gedaan, ze hebben heel hard geprobeerd en hebben nu een welverdiende eer ontvangen.

Dit is geweldig als mensen op straat verenigd zijn door een gemeenschappelijk idee.

Toen we op de dag van de finale door het centrum liepen, leek het erop dat iedereen om ons heen maar één vraag had: wie wordt de wereldkampioen? Frankrijk of Kroatië? Al deze schermen op straat, geschreeuw van cafés, mensen met telefoons van waaruit een live uitzending te horen is. Als u van scherm naar scherm gaat, kunt u elke voorbijganger benaderen.

- Wat is de score?

- Tot nu toe een nul ...

- Nou, prima ...

Emoties groeien, de stad bruist van opwinding. Elke slag, elk gevaarlijk moment is te herkennen aan de reacties van mensen in de buurt. In een boekhandel bespreken we met de verkoper dat de Fransen maar weinig tijd hebben om vol te houden.

En dan - het laatste fluitsignaal. En de overwinning.

En de kreten van "Rusland, Rusland!" in een café.

En de zoemende auto's.