Waar maken de Tibetaanse monniken ruzie over?

Wanneer je voor het eerst in het Tibetaanse monnikendebat komt, begrijp je gewoon niet wat er gebeurt. Tibetaanse monniken, die in theorie stil en kalm moeten zijn, ruzie maken, naar elkaar schreeuwen, met hun handen zwaaien, om een of andere reden klappen en bijna vechten! En is dit een boeddhistisch klooster? Waarover kun je zo fel discussiëren?

Hoewel zelfs Socrates in de oudheid zei dat het "de waarheid is geboren in een geschil", en zoals later bleek, letten Tibetaanse monniken op zijn woorden.

De wortels van het debat liggen in het oude India, waar Siddhartha Gautama (met andere woorden, Boeddha Shakyamuni) zijn leringen in het debat bewees. En in de VIII eeuw, tijdens het debat in het Samye-klooster, besliste Tibet uiteindelijk zijn religie. Sindsdien zijn debatten een integraal onderdeel geworden van de opleiding van monniken in het klooster, hoewel ze nu slechts in enkele ervan worden beoefend. Ik zag debatten in de kloosters van Sir en Drepung en ik zal erover vertellen.

De essentie van het debat is om de leer van de Boeddha in twijfel te trekken en door een geschil de essentie ervan te kennen. Boeddha zei dat je door blind vertrouwen in zijn woorden niets zult bereiken, je deze wereld alleen kunt begrijpen en realiseren door persoonlijk begrip. En om beter te begrijpen, moet je debatteren. Dat is wat de monniken doen tijdens het debat.

De monniken gaan de binnenplaats op (hoewel dit meer is voor de show, je kunt het overal bespreken) en worden ze in paren of in kleine groepen verdeeld. De ene monnik wordt aangesteld als 'spreker' en de andere (of anderen) is zijn tegenstander (s). Het doel van de spreker is om vragen te stellen en degene die antwoordt te verwarren. De vragen gaan natuurlijk over een religieus onderwerp, in de regel enkele heilige boeken die monniken in lezingen bestuderen. Debat is trouwens zoiets als onze seminars, die de opgedane kennis in lezingen testen.

De spreker bepaalt het onderwerp van het geschil. Tegelijkertijd is het absoluut noodzakelijk om het ritueel na te leven volgens welke u bij elke uitspraak of vraag luid in uw handen moet klappen en naar voren moet springen. Hoe sterker het argument, hoe luider de pops. Sommige (vooral jonge) monniken doen het heel filmisch en emotioneel! Toch kijken toeristen naar hen en klikken op hun telefoons en camera's.

Er is zelfs zo'n legende volgens welke een monnik zo heftig debatteerde dat hij zijn tegenstander hard sloeg en zijn tegenstander sloeg.

De persoon die zit aan wie de vraag is gericht (of beter gezegd de stelling), is het daarmee eens, of argumenteert en stelt de vraag, of ... zwijgt als hij niet weet wat te antwoorden.

Tijdens het debat schreeuwen de monniken open en luid naar elkaar, en soms lijkt het alsof ze op het punt staan te vechten ... Maar al snel glimlachen ze al, kloppen ze elkaar op de schouder en lachen ze samen vrolijk.

Het debat wordt noodzakelijkerwijs gevolgd door de oudere Lama, die het argument kan onderbreken of stoppen als hij te ver gaat.

Nu is zo'n debat te zien in twee Tibetaanse kloosters in Lhasa - Sir en Drepung. In Drepung leek het debat meer "echt" voor mij, er waren geen toeristen daar, en ze lieten ons alleen van ver zien. In Sir, integendeel, uit het debat, maakten ze een echte show. Toeristen zitten rond de omtrek van de binnenplaats, de monniken gaan erop door en beginnen opzettelijk te debatteren. Het ziet er erg opzichtig uit ... maar mensen vinden het leuk)

Kom dus naar Tibet en kijk naar de boeddhistische monniken die tegen elkaar schreeuwen, die in geschillen de geheimen van het universum leren kennen.