Zwendel van de eeuw: een beroemde wetenschapper die al jaren bezig is met nep-archeologische vondsten

De naam van James Mellart is algemeen bekend in de wetenschappelijke wereldgemeenschap. Deze Britse archeoloog wijdde verscheidene decennia aan onderzoek in het Midden-Oosten en deed een aantal belangrijke ontdekkingen. Maar zoals zijn collega's onlangs ontdekten, moeten de resultaten van zijn wetenschappelijke activiteiten worden herzien. Feit is dat James Mellart zich al die jaren niet alleen bezighield met het bestuderen van artefacten, maar er ook in slaagde om vervalsingen te maken.

Als jonge wetenschapper was Mellart, samen met een groep Britse archeologen, in de jaren 60 van de vorige eeuw bezig met het opgraven van de nederzetting Chatal-Hyuk. Als resultaat van het werk werden meer dan 150 gebouwen en gebouwen ontdekt, versierd met een verscheidenheid aan fresco's, inscripties en sculpturen. De geschatte leeftijd van de schikking is ten minste 7400 jaar. Deze werken hebben een enorme bijdrage geleverd aan de ontwikkeling van culturele studies in het Midden-Oosten.

James Mellart stierf in 2012 op 86-jarige leeftijd. Kort voor zijn dood vroeg hij zijn collega's om een aantal van zijn wetenschappelijke artikelen te publiceren, die hij niet kon drukken. Dit verzoek was de reden dat vandaag de activiteit van de beroemde archeoloog onder toezicht van de wetenschappelijke gemeenschap stond. Het feit is dat de Zwitserse historicus Eberhard Zangger, die zich bezighield met het erfgoed van James Mellart, een aantal spraakmakende verklaringen aflegde. Terwijl hij werkte aan de publicatie van de werken van de beroemde Britten, kreeg hij toegang tot de wetenschappelijke materialen die in zijn appartement waren opgeslagen. Wat Zangger ontdekte onder het archeologische erfgoed van Mellart verbaasde de historicus onaangenaam. Het bleek dat de Britse archeoloog bezig was met de onafhankelijke productie van zogenaamd gevonden artefacten. Ontwerpen van fresco's en inscripties in de oude Luviaanse taal werden ontdekt in zijn appartement, wat duidelijk aangeeft dat de ondernemende Brit bezig was met het vervalsen van archeologische vondsten. Hoogstwaarschijnlijk was Mellart bezig met de onafhankelijke productie van afbeeldingen en inscripties om zijn opgravingen de grootste historische betekenis te geven.

Dergelijke gevallen laten ons opnieuw zien hoe relatief de wetenschappelijke kennis van het menselijke verleden is. Niets verhindert het geven van valse informatie als echte vondsten, omdat het soms onmogelijk kan zijn om te verifiëren, zelfs met het huidige niveau van technologische ontwikkeling. Op basis van vervalste wetenschappelijke gegevens kan men gemakkelijk een geschikte theorie bouwen of een sensationele ontdekking doen. Daarom is er geen garantie dat het bestaande historische beeld van de wereld echt is. En het is heel goed mogelijk dat personages uit het verleden die we goed kennen slechts een verzinsel zijn van de wetenschappers die ze hebben gemaakt om roem na te streven.