Waarom maakten Duitse helmen "hoorns"

Al tijdens de Eerste Wereldoorlog werden oude pickels, puntige lederen helmen vervangen door stalhelmen, stalen helmen. Wat niet verwonderlijk is, omdat helmen van leer of papier niet langer voldeden aan de vereisten van de loopgravenoorlog. En het gebeurde zo dat na verloop van tijd de stalhelmen een van de meest herkenbare attributen van de Wehrmacht-soldaten werden.

Stalen helmen van het eerste monster, later M1916 genoemd, begonnen massaal de strijdkrachten binnen te dringen. Extra pantserplaten, die in de set waren opgenomen en op speciale hoorns waren gemonteerd, hielpen om hun kracht te vergroten. Een dergelijke toevoeging maakte de helm ondoordringbaar, maar tot de vreselijke detectie van de soldaten was de sterkte van het geweer tijdens de aanval op deze helmen zo groot dat het eenvoudig zijn nek brak. Dus de soldaten realiseerden zich snel dat het beter was om niet in zo'n betrouwbare, maar veel veiliger kraamhelm te zijn, en alle gepantserde platen bleven afstoffen in pakhuizen. Maar vanaf de hoorns was het zo gemakkelijk om er vanaf te komen.

Als gevolg hiervan begonnen de geallieerden meteen te grinniken om de geilheid van Duitse soldaten. De meest voorkomende was de grap over de vrouwen van de Wehrmacht-soldaten, die, omdat hun mannen al zo lang hadden gevochten, hen al hoorns hadden gegeven die zelfs door hun helmen sneden.

Verder had Stahlhelm verschillende, niet heel verschillende aanpassingen, totdat de Stahlhelm M35-helm verscheen, die door velen als het beste helmmodel voor de hele Tweede Wereldoorlog wordt beschouwd. Het was gemaakt van staal met toevoeging van molybdeen, wat de hoofdband een zeer sterke bescherming maakte, bestand tegen druk tot 220 kg per mm².

Dus, ondanks het zeer tragische begin, waren de Duitsers nog steeds in staat om de stahlhelm te moderniseren tot een van de meest betrouwbare helmen van hun tijd.