Dood door voedsel: hoe luxe Romeinse feesten gingen

Het Romeinse feest was een ongewone plaats van gastronomisch overschot, dat gerechten uit de pauwtong en gefrituurde slaapkopjes, fazanthersenen in marinade en flamingotongen in pittige saus serveerde. Dit alles werd gegeten onder liters wijn. Glazen werden constant gevuld met 'obers'. De kern van deze gulzigheid was een koude berekening.

Voor de aristocraten die over dit enorme oude rijk heersten, op het hoogtepunt van hun ontwikkeling onder leiding van de krijger-keizer Trajanus (van 98 tot 117 na Christus), die zich uitstrekte van Groot-Brittannië tot Bagdad, waren feesten veel meer dan alleen een uitgebreide maaltijd. Feesten waren een essentieel middel voor politieke controle.

"Het feest maakte het mogelijk om de hoofdregel te implementeren: houd je vrienden dichtbij en je vijanden nog dichterbij."zegt Barry Strauss, historicus en professor aan de Cornell University. Zijn fascinerende boek, Ten Caesars: Roman Emperors van Augustus tot Constantine, vertelt over 10 prominente keizers wiens beleid en persoonlijkheden het lot van het oude Rome vormden. "Feesten lieten keizers hun macht en rijkdom demonstreren, evenals hun beschermheerschap aan gasten tonen en potentiële concurrenten beheersen. Zelfs voordat de keizers verschenen, hielden leden van de Romeinse elite privébanketten als een manier om op te scheppen, zich te vermengen, vrienden te belonen en afscheid te nemen van vijanden.".

Niet alleen betalen, maar verwijder ze door een beetje gif aan de wijn toe te voegen. Er was altijd een vermoeden van vergiftiging toen een vertegenwoordiger van de Romeinse aristocratie plotseling stierf na een feestmaal.

De zoon van keizer Claudius werd bijvoorbeeld ziek op het hoffeest en na een tijdje stierf hij. De autoriteiten verklaarden alles met natuurlijke redenen, maar niemand geloofde het. Iedereen bleef geloven dat hij was vergiftigd in opdracht van keizer Nero.

Dichter Juvenal in zijn cynische formule "Brood en circussen!" bracht de essentie van de Romeinse samenleving tot uitdrukking. Deze strategie werkte niet alleen voor de massa gewone mensen, maar ook voor de hogere klassen.

In het geval van de aristocratie behoorde "brood" tot een oogverblindend scala aan lekkernijen die ze te veel eten met een adembenemend gebrek aan matiging. Op hun hedonistische feesten aten de Romeinen zodanig dat ze ziek werden.

Feesten in het oude Rome duurden enkele uren. Hun apparaat vereiste een enorme staf van koks, feestorganisatoren, bakkers, banketbakkers, speciale slaven die waterbakken brachten voor het wassen van hun handen. Dienaren geserveerd op enorme platen gevulde struisvogel uit Afrika, peper en suikerriet uit India, rijkelijk uit Syrië, karwijzaad uit Ethiopië, olijven uit Griekenland. De wijn werd in grote hoeveelheden gedronken uit zilveren bekers met twee handvatten. Op de achtergrond speelde een lier. Op feesten waren kunstenaars, dichters, trainers van luipaarden.

De kunstenaar Laurence Alma-Tadema in het schilderij "Heliogabal Roses" beeldde een van deze feesten uit. De keizer nodigde al zijn vijanden uit en gaf opdracht om zoveel rozen van het plafond te verstrooien dat zijn gasten stikken van de geur. Het was onmogelijk om het keizerlijke banket te verlaten. Dit werd beschouwd als gebrek aan respect voor de staatsmacht en werd bestraft met een pijnlijke dood. De keizer zelf en zijn moeder zijn afgebeeld op de achtergrond van de foto.

De Romeinse gastronomie werd tot het hoogste niveau van kunst verheven en het hoogtepunt ervan was een prachtig Romeins feest.

De grote Romeinse gourmet Mark Gabius Apicius, die het enige overgebleven culinaire boek van het Romeinse rijk heeft samengesteld De Re Coquinaria ("The Art of Culinary "), somt meer dan 400 recepten op van kamelenbulten, papegaaien, hertenvlees, fazant, konijn, ganzenlever, met hersenen gevulde worsten, pauw, flamingo's, kranen, struisvogels, ham, zeevruchten van zee-egels tot rode mul, rode mul, baars, makreel en oesters.

Maar voordat dit gebeurde, ontving hij de zonen van keizer Tiberius en serveerde ze nachtegalen, gebakken in honing, gevuld met pruimen, in een saus van aromatische kruiden en druivensap, met een garnering van rozenblaadjes. Dit luxe gerecht maakte een plons in Rome.

We genieten van de culinaire uitvindingen van Apitsia tot op de dag van vandaag. We moeten hem dankbaar zijn voor de recepten voor het koken van ham en spek. Niet alle keizers waren zo verdorven als Nero of Heliogabal. Julius Caesar hield zich, zoals u weet, aan een eenvoudig dieet en maakte geen misbruik van alcohol. Marcus Aurelius, Octaviaan Augustus waren matig in eten en drinken. Keizer Trajanus, hoewel hij bekend stond om zijn verslaving aan wijn en jongens, kon tijdens zijn tijd toch stoppen en zijn verstand niet verliezen. Trajan's opvolger, de intelligente Adrian, bewonderde zijn omgeving met bescheidenheid en eenvoud. Maar er waren maar weinig van zulke heersers.

Sommige historici suggereren dat legenden van feestvreugde overdreven kunnen zijn.

Er gingen geruchten over keizer Heliogabal dat hij in het ruikende saffraanbad zwom, handenvol rijst met parels mengde voor zijn gasten en hem dwong om gerechten van een bepaalde kleur te bereiden - groen of blauw. Alles hing af van verbeelding. Als hij een blauw diner nodig had, werd de vis gekookt in een blauwachtige saus die de kleur van de zee imiteerde.

Een van de engste verhalen is perfect voor een Halloween-feest. Dit is het zogenaamde "Black Feast", gearrangeerd door keizer Domitianus, bekend om zijn wreedheid. Hij bedekte de hal in het zwart, schilderde al het voedsel in het zwart en plaatste elke gast die aankwam naast de grafsteen waarop hij zijn naam schreef. De gasten dachten dat ze dit feest niet levend zouden verlaten, vooral omdat Domitianus tijdens het diner over hun moord sprak. Het bleek later een grapje te zijn.

Buiten de patricische herenhuizen en de met saffraan geurende zwembaden woonden gewone Romeinse burgers in overvolle huizen en aten bescheiden. In het rijk bestonden honger en hedonisme gelijktijdig naast elkaar. Gewone Romeinen aten brood, ontbijtgranen, fruit en groenten, dadels, honing en kaas. Af en toe vlees en vis.

Het was moeilijk om een ​​stad te voeden met een bevolking van een miljoen mensen. Historici noemen 19 voedselrellen. Tijdens een van hen, die plaatsvond in 51 na Christus en werd veroorzaakt door droogte, moest keizer Claudius zich ernstig zorgen maken over zijn leven. Een menigte gooide broodkorstjes over hem heen.

De belangrijkste graanleveranciers voor Rome waren Noord-Afrika en Egypte. Toen in de vijfde eeuw na Christus barbaren deze strategisch belangrijke gebieden voor het oude Rome veroverden, stopte de productie en levering van voedsel. Een fatale slag werd toegebracht aan een rijk dat was verzwakt door jaren van interne desintegratie en strijd.

Bekijk de video: About Time (Mei 2024).