Waarom orang-oetans introverte mensen zijn (soms)

In de wereld van mensachtige apen kunnen orang-oetans eenlingen worden genoemd. Van de vier apensoorten leven gorilla's, chimpansees en bonobo's in Afrika, terwijl orang-oetans de enige zijn die in Azië worden gevonden. En in tegenstelling tot hun familieleden, die liever op de grond lopen, brengen orang-oetans bijna hun hele leven door aan bomen. Hun lange krachtige armen, die 2 meter lang kunnen worden, zijn ideaal voor het slingeren en springen van tak naar tak, en hun benen zijn meer als handen in termen van behendigheid en grip. Maar dat maakt hen ook ongemakkelijk op aarde. Misschien heeft deze manier van leven in zekere zin invloed gehad op het feit dat orang-oetans eenzaamheid verkiezen en zich zelden in kuddes verzamelen.

Onwillekeurig eenlingen

Naast fysieke en geografische verschillen zijn veel orang-oetans inderdaad veel minder sociaal dan hun Afrikaanse tegenhangers. Hoewel chimpansees bekend staan om hun complexe sociale interacties, blijven orang-oetans uit elkaar. Hoewel recente onderzoeken aantonen dat aardige jongens die niet vies zijn van het geven van een feest met hun bedrijf, echt orang-oetans zijn in hun ziel - alleen de voorwaarden daarvoor moeten geschikt zijn.

Orang-oetans brengen bijvoorbeeld in hun jeugd veel tijd door met hun moeder: zij zorgt voor de nakomelingen tot de kinderen 7-8 jaar oud zijn. Dit is een van de langste periodes van de relatie tussen moeder en kind in het dierenrijk. Wanneer een orang-oetan erg groot wordt en zijn moeder verlaat, woont hij alleen vanwege de hoge voedselbehoeften en beperkte middelen. Oordeel zelf: de groei van orang-oetans is 1,25 tot 1,5 meter, vrouwtjes wegen van 30 tot 50 kilogram, en mannetjes wegen van 50 tot 90 kilogram. Om voldoende voedsel te vinden, zijn apen verspreid over de jungle, ze hebben gewoon niet de tijd en gelegenheid om samen te komen.

Een volle buik voor eenzaamheid is doof

Veel wetenschappers erkennen dat orang-oetans hoogstwaarschijnlijk sociale eenlingen moeten worden genoemd, dat wil zeggen dat ze, in geval van verzachting van omstandigheden, zich in groepen kunnen verzamelen.

Om dit feit opnieuw te bevestigen, zagen de onderzoekers hoe orang-oetans hulpmiddelen en signalen gebruiken - dat wil zeggen, wat ze moeten leren, en dit vereist op zijn beurt nauwe sociale interactie. Signalen varieerden tussen verschillende groepen populaties, wat aangeeft dat kennis cultureel werd overgedragen en niet alleen individueel of congenitaal werd verworven.

Ook in het moerasbos in het noorden van Sumatra werd een groep orang-oetans ontdekt, waarvan de leden even sociaal waren als chimpansees. Het blijkt dat wanneer orang-oetans op een plek wonen waar ze niet om voedsel hoeven te concurreren, ze het niet erg vinden om in grote groepen te communiceren. Dit moeras registreerde de hoogste dichtheid aan orang-oetans in de hele geschiedenis van waarnemingen.

Dus de orang-oetans zijn geen introverte mensen, alleen voor een goed feest hebben ze een rijke traktatie nodig.