Hoe baleinwalvissen hun tanden verloren

Moderne bakkebaarden walvissen eten afgemeten: open hun mond, slik meer water door en filter het dan door een snor, laat alle levende wezens op de tong binnen en slik het door. Maar hun voorouders waren blijkbaar mobieler en actiever in het vinden van voedsel. Hoe zijn ze van "tandenborstels" veranderd in trotse bezitters van een walvisbot? De recente ontdekking van een walvisfossiel van 36,4 miljoen jaar oud werpt hier licht op.

Snor zonder snor

Onderzoekers ontdekten een monster in het Pisco-bekken in het zuiden van Peru. Tegenwoordig is dit fossiel het oudste bekende lid van de suborde Mysticeti of Baleen-walvissen (deze omvatten bultrug, Groenland, blauw en vele andere soorten walvissen). De oude walvis was 3,5 - 4 meter kleiner dan zijn echte familieleden, maar wetenschappers vonden het belangrijkste verschil in de schedel.

Het feit is dat moderne walvisjagers speciale keratinevezels hebben in plaats van tanden - de "snorharen" die de naam aan hun onderorde gaven. Ze worden gebruikt als filters en voorkomen dat plankton met water uit de mond van de walvis glijdt. De Peruaanse vondst had echter echte tanden, waarvoor hij Mystacodon heette. Afgaande op de schedel was deze walvis al in staat water op te nemen, zoals moderne walvissen doen, en de jongen ook te voeden met melk.

Beter minder, maar beter.

De tanden van Mystacodon vertonen een slijtagepatroon dat verschilt van oudere walvissen, basilosauriërs. Veel basilosauriërs waren waarschijnlijk actieve jagers, vergelijkbaar met moderne tandwalvissen (orka's, dolfijnen, potvissen). Hun mond was het perfecte wapen om aan te vallen.

Tegelijkertijd is de mond van Mystacodon meer geschikt voor de absorptie van kleine dieren. Dit kenmerk van moderne baleinwalvissen, plus zeer echte tanden, suggereert dat wetenschappers een tussenliggend verband hebben gevonden tussen de twee soorten voeding en tussen oude basilosauriërs en baleinwalvissen. Misschien was de reden voor deze transformatie verandering in het milieu: de walvis moest zich aanpassen aan een verandering in dieet.

Universele evolutie

Paleontologen vonden nog een verbazingwekkende verrassing in het bekken van een fossiele walvis: kleine rudimentaire achterpoten werden erin bewaard. Eerder geloofden wetenschappers dat walvissen de articulatie van het heupgewricht verloren, zelfs in het stadium van Basilosaurus, voordat de evolutionaire lijnen van moderne baleinen en tandwalvissen zich verspreidden. Dat wil zeggen, "in verschillende kamers" verspreidden ze al volwaardig zeeleven.

Nu blijkt dat elke suborde zijn achterpoten onafhankelijk van elkaar verloor. Nog een levendig bewijs van de universele evolutiewetten.

Bekijk de video: Why do whales sing? - Stephanie Sardelis (April 2024).