Korovai penthouse > Artikelen

Je kunt een penthouse kopen als het geld het toelaat, of je kunt een penthouse bouwen. Om dit te doen, is het voldoende om naar Papua te vliegen, een expeditie naar de koestam te maken, een bouwteam samen te stellen en een ... boom te kiezen. Voor toekomstig huis.

Op deze manier ging Dima Komarov - de gastheer van het televisieprogramma "World Inside Out".

Koeien leven in de jungle van Papoea, velen gaan nog steeds "wat de moeder heeft gebaard", vermijden contact met de beschaving, klimmen op hoge bomen zonder verzekering en bouwen hun huizen daar (op bomen).

Ons team van onverschrokken hoogbouwers. Zonder hen kan geen penthouse over de jungle worden gebouwd.

Dit is Malop.

Omdat hij de jongste in de brigade was, moest hij boodschappen doen. De oudere koeien reden hem volledig. Daarom ging hij op een dag niet naar 'werken'. Zei eng. En ik begrijp hem volkomen.

Opa Zij. De belangrijkste, de meest spraakzame - de voorman in één woord. Daarom hebben ze het hele bouwproces geleid.

Fedong. Hij zweeg vaker, maar was onmisbaar. Rechterhand Ze zijn.

Simon King Kong. De sterkste man in de brigade. Daarom is het niet verwonderlijk dat hij het moeilijkste werk heeft gekregen. Maar Simon is een positieve Papuan, hij klaagde nooit over zijn lot en was altijd klaar om zijn bouwcollega's te helpen.

En natuurlijk, cameraman Sashka Dmitriev (hij was trouwens ook verantwoordelijk voor alle touwen) en gastheer Dima Komarov, die deelnam aan de constructie.

De leden van de twee teams werkten gemakkelijk samen, hoewel ze verschillende talen spraken. Toen hielp ik met de tweede vertaler.

Het huis werd gebouwd op één boom (op een hoogte van 30 meter), en tegenover het was "Boom nr. 2" (ongeveer 25 meter), waarop onze dragers een platform voor ons maakten (in haast). Het platform werd gebruikt om een huis vanaf de zijkant te huren. Daarnaast heb ik voor haar gewerkt (vertalingen schreeuwen naar een megafoon) toen ze interviews en communicatie schreven.

Een verticale trap leidde naar het platform, waarop we elke dag moesten klimmen.

Natuurlijk hebben we verzekering gebruikt in ons werk. Maar zelfs dat hielp me niet, omdat ...

... ik was paniekerig hoogtevrees! Ik was zo bang dat ik de eerste keer helemaal met mijn ogen dicht klom! Ik kon ze gewoon niet openen uit angst. Stap voor stap beklommen, met pauzes en handen schudden. Daarom kostte het me waarschijnlijk een half uur om de eerste "beklimming" te voltooien.

Ik zal me niet verbergen, "Tree No. 2" was de moeilijkste test voor mij gedurende alle maanden van filmen.

En het platform zelf?! Ja, ze wekte geen vertrouwen! Er waren zulke openingen tussen de stokken dat ik vanaf 25 meter gemakkelijk het gras daar beneden kon zien! Als de wind blies, zwaaide de kroon van de boom (respectievelijk het platform) heen en weer. Op deze momenten greep ik de kofferbak met een dode greep vast en sloot mijn ogen. En dus van 's morgens vroeg tot' s avonds laat, dag na dag.

Maar het is vermeldenswaard dat na verloop van tijd de hoogtevrees begon te verdwijnen. Ik herinner me dat ik op de een of andere manier naar beneden kijk en begrijp dat dit over het algemeen geen hoogte meer is. Toen liet ik eindelijk los.

Ik was niet alleen op het platform. Soms kwam Sashka langs, soms koeien - jongens uit dorpen die niet aan de bouw hebben deelgenomen, of onze dragers.

Constant bij mij was onze tweede vertaler (van Korovai naar Indonesisch). We werkten in tweetallen.

En wat voor soort uitzicht opende in de nabije omgeving! Regenbogen, zonsondergangen, onweerswolken.

Ergens is ons kamp, warme koffie en pasta. Niets dat we aan het eind van de dag zo gelukkig waren, als een warme maaltijd.

De vijand zal niet passeren! Zittend op het platform, voel je je als een schildwacht.

Genoeg voor vandaag. Maar over de expeditie naar de koeien zal er zeker een reeks posten zijn. Ik zal je vertellen hoe je bij ze kunt komen, hoe we het eerste contact hebben gelegd, hoe we met hen hebben samengewoond, hoe we een huis hebben gebouwd en nog veel meer. Dus blijf op de hoogte!

Let ondertussen op het vijfde seizoen van "Inside Out". Zonder overdrijving bleek het mega cool te zijn! Dus 4 maanden filmen in heel Indonesië, van Java tot Nieuw-Guinea, was het waard. Een mooi uitzicht!